Intieme delen

Vroeger was ik heel onzeker over mijn vagina.

Toen ik jong was zag ik mijn kleine schaamlipjes aan voor een handige functie. Iedere keer wanneer ik aan t plassen was, stroomde het straaltje via één van m'n uitstekende lipjes de pot in. Ik ging er dus vanuit dat dat dan mijn plassertje was.

Nog geen onzekerheid en geen schaamte dus. Gewoon onschuldig.

Het begon pas toen ik in de puberteit terecht kwam en er door jongens grapjes over vagina's werden gemaakt en meiden elkaar belachelijk gingen maken over hun uitziende vagina's (tijdens de gymlessen en het douchen kon je elkaar bekijken). Daardoor ging ik mijn eigen vagina bestuderen en kwam ik tot de conclusie dat die van mij er als ongewoon uitzag. Nee het was niet strak, ja het hing. Ik had meer vlees dan een normale vagina eruit hoort te zien, dacht ik.

Ik ging opzoek op internet naar foto's van vagina's, zodat ik de mijne ermee kon vergelijken. Tot mijn grote schrik kwam ik alleen maar perfecte strakke kutjes tegen. "Zie je, ik ben niet normaal" bevestigde mijn gedachtes over mezelf. Uiteindelijk ging ik op zoek naar schaamlipcorrecties, maar toen ik erachter kwam hoe duur dat was, zakte de moed me weer in de schoenen.

Vriendjes, seks en orale seks volgde. Niemand liet ik in het eerste halfjaar naar mijn vagina kijken. Mijn tweede vriendje wees me erop dat ik niet onzeker hoefde te zijn en vroeg me of hij ernaar mocht kijken, zodat ik het ergste gehad heb.
Voorzichtig en beschaamd liet ik mijn benen gespannen naar buiten duwen. Hij scheen er - voor mijn gevoel - nog net geen schijnwerpers op. Maar het hielp. De onzekerheid verdween. Voor hem dan.

Toen leerde ik mijn laatste vriend - inmiddels ex - kennen. Hij heeft een vagina fetisj, vermoedt ik. Tegelijkertijd denk ik: welke man niet? 🤣 In het begin had ik daar nog geen idee van. Hij maakte opmerkingen over mijn vagina waar ik echt boos om kon worden. Uiteindelijk waren dat dus allemaal complimenten. Maar door mijn onzekerheid was ik woedend. Ik kon wel huilen! Hij snapte er geen snars van. "Schat dat is juist goed, dat is lekker, ik hou daarvan, ik maak echt geen grapje over zoiets" Hij probeerde me te kalmeren en overtuigen dat ik juist super mooi ben met mijn unieke delen.

Ik accepteerde het.

Één jaar later had hij zelfs een spotlamp - zo'n lelijke - met TL verlichting erop mogen schijnen, ik schaamde me helemaal nergens meer voor. Ik hield me niet meer onnodig in en spreidde het liefst, als ik sexy wilde zijn, mijn ene been door hem op de poef tegenover hem te plaatsen en liet daarbij al mijn vaginale imperfecties aan hem zien.

Ik ben me er nog steeds van bewust dat mijn vulva niet strak is, maar ik laat me niet meer leidde door die onzekerheid.
Maar zou ik een nieuwe relatie krijgen, zou ik precies weer met dezelfde onzekerheden zitten. Alsof een man mij moet goedkeuren. Zo voelt het. Onzin dus!

"Schat als een man je niet mooi vindt, dan doe je die sexy beentjes weer van je dicht en steek je een dikke grote middelvinger naar hem op"

Dus dat. Mannelijk advies. Heel simpel. Ik zal het onthouden. Door erover te schrijven en het op mijn blog te posten, bewijs ik aan mezelf wat voor een grote stap ik naar die acceptatie al gezet heb.

Weet je wat een goede site is om mee te vergelijken? 
http://www.greatwallofvagina.co.uk/images

Geen porno poesjes, maar échte vrouwelijke geslachtsdelen op een niet-pornografische manier in beeld gebracht. Je hebt ze in alle soorten en maten, er bestaat geen perfecte vulva.

Dus dames ook jullie vagina is mooi zoals die is.

P.s.
Sorry voor diegene die mij persoonlijk kennen. Ik hoop bij deze dat jullie me nog recht durven aan te kijken zonder te lachen. En anders weet je welke vinger je te zien krijgt.. ;-)



Reacties

Populaire posts